نمایشگاه سهم شک در گالری آ
راهنمای مطالعه:
از اولین روز بهمن تا بیست و دوم این ماه، نمایشگاهی از طراحی های بهرام کلهرنیا در گالری «آ» دایر خواهد بود که او اسم این نمایشگاه را «سهم شک» گذاشته است.
بهرام کلهرنیا طراح، تصویرگر و گرافیست، که مقوله طراحی را موضوع گم شده هنر معاصر می داند، درباره تازه ترین نمایشگاه خود گفته است: «من اصولا شوق برپایی نمایشگاه ندارم و اهل برپایی نمایشگاه نیستم اما دوستانی به استودیوی من آمدند و با توطئه موفق شدند مرا راضی به برپایی این نمایشگاه بکنند.»
شک بخش کردند، در میانه و میدان
تلخیش به دریا، شوریش به زخم ها.
طرحش، افسون بود و جادو و آتش، که بر کاغذ نشست تا بسوزاند.
و نسوخت؛ ـ نقش شد و طرح ـ سیاه و سفید.
سفید مثلن آگاهی بود! و سیاه،به سخره او را در بر می گرفت؛ ـ که می سوزانمت به عشقم تا بدانی! ـ و عشقش ندانستن بود، که بدانی.
سیاه، سیاه تر. سیاه طرح تر. سیاه، خط، نقش، نگار و آخر: جادوی آتشِ
آب اندودِ سوختن و نسوختن.
سیاه، داغِ تازیانه ی ندانستن ـ به جستجوی سفیدی ـ بر گرده ی بانوی سپید کاغذ.
راه گم کرده ی شوره زار به بهانه نمک بر زخم دانایی می نشاند.
آتشِ افروخته دود به پا کرده است تا " نبینی و ندانی"
تهران ـ زمستان95-بهرام کلهرنیا
در این نمایشگاه، طرح، عبارت است از تعیین معنایی ست که از اندیشه طراح و از درون انسانی او، شکل بیرونی و خارج می گیرد و با خیال که به دور از "وهم" است، در هم می آمیزد. در عبور از مراحل فهم "سر" نشانه و معنا، به خارج و به ظهور از عالم غیب به عالم خلق شکل می یابد.
بدین ترتیب، آنچه در ضمیر و نهاد اندیشه ای خلاق شکل می پذیرد باطن مقصد و حقیقت امر تصویر است که در نگاه طراح روشن و آشکار شده است و با ایجاد شکل معین برای او، و به عبارتی دیگر تصویر می شود و توسط متصور و این تنزل فهم معنی در تصویر است که از عالم خیال و اظهار ظاهر و شکل معنایی خویش را در تصویر توسط طراح انشاء می کند تا قدر منزلت تلفیق خیال و خلاقیت در طرح و نزد طراح عینی شود.
لازم به یادآوری است؛ نمایشگاه طراحی های بهرام کلهرنیا با عنوان "سهم شک" روز جمعه اول بهمن ماه در گالری آ واقع در خیابان کریم خان زند، خیابان عضدی (آبان جنوبی ) کوچه ارشد، شماره 7 افتتاح می شود و تا 22 دی ماه میزبان علاقمندان به هنر است.
تلخیش به دریا، شوریش به زخم ها.
طرحش، افسون بود و جادو و آتش، که بر کاغذ نشست تا بسوزاند.
و نسوخت؛ ـ نقش شد و طرح ـ سیاه و سفید.
سفید مثلن آگاهی بود! و سیاه،به سخره او را در بر می گرفت؛ ـ که می سوزانمت به عشقم تا بدانی! ـ و عشقش ندانستن بود، که بدانی.
سیاه، سیاه تر. سیاه طرح تر. سیاه، خط، نقش، نگار و آخر: جادوی آتشِ
آب اندودِ سوختن و نسوختن.
سیاه، داغِ تازیانه ی ندانستن ـ به جستجوی سفیدی ـ بر گرده ی بانوی سپید کاغذ.
راه گم کرده ی شوره زار به بهانه نمک بر زخم دانایی می نشاند.
آتشِ افروخته دود به پا کرده است تا " نبینی و ندانی"
تهران ـ زمستان95-بهرام کلهرنیا
درباره این مطلب دیدگاهی بنویسید...
آدرس پست الکترونیک شما منتشر نخواهد شد.